Teamdynamiek en zeilen in Griekenland

Ik ben blij dat ik weet hoe groepsdynamiek werkt, hoe ik zelf omga met turbulentie en dat ik niet gelijk in al m’n eigen valkuilen lazer deze week.

Alles wat ik aan kennis over persoonlijke ontwikkeling deel in onze trainingen komt hier in sneltreinvaart voorbij.

Vorig jaar was het heerlijk, voor het eerst een week zeilen.

Weinig wind, dus chill. Dit jaar gaan we voor meer wind zeiden we nog….

We hebben ondertussen gelijk op dag 1 een enerverende zeiltocht.

Ik heb ondertussen spontaan de vissen gevoerd tussen de hoge golven door. Soms komen de beste ideeën spontaan naar boven.

Dag 2, net zoveel wind en yep behoorlijk misselijkmakend, maar we raken ook ietwat gewend.

Vannacht gaan we in de haven liggen. Daar is het iets rustiger.

Dachten we……

We komen aan in de haven van Poros.

Het is nogal een klus om de zeilboot aan de kant te krijgen.

Schreeuwend krijgen we vanaf de kade de ene tip na de andere.

Naast klotsende golven krijg ik ook klotsende oksels. Wat een turbulentie.

Ik heb nagenoeg geen ervaring en regelmatig werkelijk geen idee wat ze bedoelen.

Als ik al zou willen verdwijnen zou ik niet weten waarheen.

Tot drie keer toe ontstaat er een situatie waarbij we opnieuw moeten beginnen met aanmeren.

Ik ben er helemaal klaar mee. Even komt er een oud stuk naar boven dat zegt: ‘Morgen nog zo’n dag en ik ga nooit meer zeilen’.

Ik hoor mezelf denken ‘Stelletje prutsers zijn we’.

Uiteindelijk liggen we veilig in de haven.

Terwijl ik nog bijkom op dek, kletst Michel gemoedelijk met de ervaren schippers aan wal.

Ineens is er weer turbulentie. Dit keer bij een schip dat naast ons komt liggen.

Er komen weer van alle kanten mensen van boten, wederom geschreeuw en hectiek.

Met onze jongste bekijk ik het tafereel.

Wat anders is het nu we het van een afstandje bekijken. Anders dan wanneer je er zelf middenin zit en je geen idee hebt wat er gebeurt.

Ik analyseer gelijk wat er is.

Dit is waar we over trainen.

Van één kant kun je een situatie onmogelijk goed beoordelen. Je kunt pas een redelijke inschatting maken als je het van tenminste drie kanten bekeken hebt.

1. Vanuit je eigen positie

2. Van de positie van de ander

3. Uitzoomen en van een afstandje bekijken.

Van een afstandje bekijken wij wat er gebeurt. Door de hectiek bij de buren krijgen we zelf weer meer vertrouwen over wat er bij ons gebeurde.

t een teamwork is dat zeilen, wat een bereidheid om te helpen.

Als je bereid bent om te leren, om naar experts te luisteren, om toch weer het avontuur aan te gaan waar anderen stoppen, groei je als een malle.

Je zou kunnen zeggen dat zo’n week op een catamaran zeilen klauwen met geld kost, maar die dynamiek die we met z’n vijven ervaren deze week, de verbinding en steeds meer optimale samenwerkingen zijn goud waard. En dan reken ik al die nieuwe leermomenten, herinneringen en verhalen nog niet eens mee.