Dag mooi mens….

Vorige week vertelde iemand mij hoe hard hij werkt en hoe graag hij nog verder zou willen groeien. Maar anderen groeien hem in functie voorbij en de bijdrage die hij levert is zo vanzelfsprekend. Er is geen tijd en ruimte voor een complimentje. Er is alleen aandacht als het niet goed gaat.

Ik herkende het verhaal. Het is alsof ik mezelf hoor praten. Jarenlang heb ik gewerkt aan mijn eigen groei door steeds weer een stapje hoger te gaan op de carrière ladder, Van beheerder naar begeleider, van leider naar senior adviseur. Ik reed in prachtige auto’s waar mijn gezin met drie kinderen ruim in konden. Zelfs opa en oma konden dan nog mee. Ik zag collega’s op plekken waar ik ook graag wilde komen. Als ik mijn verlangens tijdens een beoordelingsgesprek aangaf, kreeg ik te horen waarom ik daar niet geschikt voor was. In mijn ogen ging het vooral over dat wat ik nog niet goed deed.

Natuurlijk had ik ook plezier in mijn werk. Ik creëerde nieuwe dingen. Hielp mensen om beter en makkelijker hun werk te doen. En toch, als de waardering er dan niet was, dan voelde het toch niet goed genoeg. En als de waardering er wel was, doordat mensen mijn complimenten gaven, dan veegde ik die van tafel. “Ach, het is mijn werk.” “Anderen zouden het ook gedaan hebben” “Het stelt niet zoveel voor”. Niet zo gek dat ik steeds minder complimenten kreeg, terwijl ik er eigenlijk wel zo naar verlangde. “Dank je wel” was nog veel te moeilijk voor mij.

Dat ene moment….

Want stiekem willen we dat allemaal; horen dat we het goed doen, dat we een belangrijke bijdrage leveren. Stiekem willen we allemaal gezien en gehoord worden en fysiek en emotioneel geraakt worden. En daar horen complimenten geven en ontvangen ook bij.

Maar wat als die er niet zijn, als die er niet komen. Blijf je dan sikkeneurig, blijf je dan steeds weer terugkomen op dat ene moment, dat voorbeeld, dat aangeeft hoe slecht het in de organisatie is? Of neem je het heft in eigen handen?

Ons brein heeft van nature de neiging om zeven keer meer negatieve dan positieve signalen op te pakken. We zijn geprogrammeerd om ons te richten op de ellende, de fouten, op het risico, het gevaar. En dat zit nou eenmaal meer in de negatieve signalen.

En we willen er ook bij horen. We willen horen dat we het goed doen. We hebben elkaar nodig. Het is zo tegenstrijdig allemaal.

Verwacht niet dat een ander je gaat vertellen wat je goed hebt gedaan. En als je een compliment krijgt, ontvang het dan met open armen. Zeg wat vaker “Dank je wel”.

Mooi mens!

En als je geen complimenten krijgt van een ander, geef jezelf dan de waardering die je zoekt en verdient. Kijk jezelf wat vaker aan, in de spiegel en zie daar een mooi mens. Trots op wat je zelf allemaal hebt bereik, met vallen en opstaan. In voor- en tegenspoed. Trots op je werk, je bijdrage, je familie, je relatie, je vriendschappen. Trots op wat je allemaal gemaakt hebt.

Heb je jezelf al eens verteld hoe goed je bent, hoe mooi je bent? Dat je de enige bent die er altijd voor je zal zijn? Jou verlaat je nooit! Toffe peer, gaaf mens, uniek mens, prachtig mens! Dat heb je mooi gedaan. Dank je wel.

En kun je dan, vanuit die waardering voor jezelf, ook de waardering van een ander makkelijker ontvangen en de waardering voor een ander makkelijker uitspreken.

Dank je wel, mooi mens.