Klotsende oksels en zweethanden. Lang leve de midlifecrisis?
Bibberend stap ik op de motor na 26 jaar. M’n hart zit in m’n keel, klotsende oksels en zweet op m’n rug. OMG, ga ik dit echt doen?
De zenuwen gieren door m’n lijf. Ik lijk wel gek. Wat haal ik me op de hals?
Maar anderzijds
Hoe gaaf is het als ik op m’n 50e toch weer ga rijden?
Wat als ik de midlifecrisis optimaal omarm en ervan geniet?
Sowieso ….. Ik trek cursisten in onze training regelmatig uit hun comfortzone, vertel keer op keer dat verwarring voor groei zorgt. Dat een leerproces nou eenmaal spannend is.
Wat nou als ik dit als een leerproces zie? Dat ik het zelf weer eens optimaal en vooral bewust ga ervaren? Dat ik alle sensaties bewust waarneem en ook precies ga ervaren hoe snel groei gaat.
Voor de grap daag ik een vriendin uit die ook al jaren niet gereden heeft om ook mee te doen. Een cursist die op een Harley rijdt beloof ik dat we samen een keer een motorrit gaan maken als ik weer wat ervaring opgedaan heb.
Ik verzamel plaatsjes van stoere motoren en zie mezelf in gedachten ook op een Harley rijden.
Het wordt eigenlijk best een leuk project, als ik zo op de bank zit.
Op de bank valt het reuze mee.
Nu op de motor….. Halleluja.
Klotsende oksels, gespannen spieren…. Ik ga het doen.
Michel geeft instructies op de parkeerplaats.
Ik ben bang om te vallen en weet ook als daar teveel mee bezig ben dat ik echt ga vallen.
Andere aanpak dus.
Ik visualiseer me suf en zie mezelf in gedachten stoer op die motor rijden. Dat helpt. Klotsende oksels en een grote glimlach is toch net iets minder heftig.
Stapvoets. Beetje gas erbij. De bocht door terwijl ik m’n adem inhoud.
Heel bewust neem ik ook de sensaties waar en instrueer ik mezelf. Inademen, uitademen. Het wordt makkelijker, stap voor stap, meter voor meter, bocht voor bocht. Het wordt steeds een stukje makkelijker en bij elke overwinning verheug ik me op de volgende meter.
Zweethandjes, klotsende oksels, maar ook trots dat het beter wordt en makkelijker gaat.
Na de tweede avond op de parkeerplaats daagt Michel me uit om zelf naar huis te rijden. Oe… dat durf ik niet. Maar wat als ik het wel doe? Wat moet ik dan nog kunnen? Wanneer durf ik wel?
Ik oefen nog even door op de parkeerplaats. En beslis dat ik het doe. Ik rijd dat kleine stukje naar huis. Drie kilometer, ook met klotsende oksels, maar hé, who cares. 😉
Wauw wat een overwinning.
Ik krijg de smaak te pakken en geloof ondertussen dat ik er echt weer lol in kan krijgen. De week erna rijd ik samen met Michel af en toe een klein stukje. Hij rijdt voor of achter me met z’n nieuwe motor.
Na twee weken rijd ik alleen. Meestal ontspannen en soms nog met klotsende oksels en zweethandjes. Maar altijd met een grote glimlach.
I did it!
Michels oude motor wordt gebombardeerd tot Sabine’s motor.
Ik heb gelijk m’n eigen motor, hoe cool is dat. Ik ben zo blij als een klein kind.
Nu nog sparen voor een Harley! 🙂
Stoere groet, Sabine
